Интервју со легендата на македонскиот бокс, Аце Русески
Разговаравме со човекот што остави неизбришлива трага во македонскиот и југословенскиот спорт – олимпискиот бронзен медалист, Аце Русевски. Во искрен разговор за Револуционер, зборува за старите услови, современите борци, најтешките моменти и каде е денес.
1. Господине Русески, какви беа условите за тренирање кога Вие почнувавте со боксот, споредено со денешните?
Почнав да тренирам во сала каде што таванот прокиснуваше, вреќите беа стари, а ракавиците често дупнати. Трениравме на бетон, без кондициони тренери или физиотерапевти. Денес сѐ е поинаку – сали со клима, специјализирана исхрана, спонзори, видео-анализа. Повеќе се вложува, ама мислам дека има помалку срце.
2. Кои Ви се најдобрите борби во кариерата што никогаш нема да ги заборавите?
Без двоумење – борбата за бронзата на Олимпијадата во Монтреал 1976. Тоа беше историски момент, не само за мене туку и за Македонија. Исто така, победата против германскиот шампион во Берлин – таму сите беа против мене, ама победив со срце.
3. Кој Ви беше најтежок противник во кариерата?
Најтежок ми беше американецот – подоцнежниот финалист на Олимпијадата. Беше молњевит, тактички перфектен. Со такви противници се учи повеќе отколку што се губи.
4. Дали денешните млади боксери имаат ист борбен дух како Вашата генерација?
Има исклучоци, ама генерално не. Порано боксот ни беше единствена шанса да излеземе од маалото, да се докажеме. Сега има многу избори, многу дистракции – телефони, Инстаграми… помалку фокус, повеќе имиџ.
5. Каде е денес Аце Русески? Со што се занимавате?
Живеам во Куманово, тука ми е коренот. Се трудам да им помагам на младите, ги мотивирам, некогаш одржувам и тренинзи. Не барам ништо – само да се врати страста кон спортот, каква што ние ја имавме.
6. Дали Ви недостасува рингот?
Понекогаш – да. Адреналинот, мирисот на кожата на ракавиците, звукот на публиката… Тоа не се заборава. Но времето си го прави своето. Денес уживам кога ќе видам некој млад талент што сака да учи.
7. Што би им порачале на новите генерации спортисти во Македонија?
Да бидат гладни за успех, ама да не забораваат кој се. Да тренираат со срце, а не само за селфи. И да не чекаат подобри услови – ние направивме историја со дупнати боксерки..
