По секои избори, најгласни се бројките. Но овојпат, најсилна беше тишината.
Ниската излезност и рекордниот број неважечки ливчиња зборуваат повеќе од секој говор. Тоа не е рамнодушност. Тоа е протест без транспаренти. Тивка порака која ни вели: „Не ве слушаме, затоа што и вие не нè слушате доволно.“
Овие избори не беа само натпревар на партии, туку судир меѓу довербата и разочараноста. И ние, социјалдемократите, мора чесно да признаеме – довербата се губи тивко, кога луѓето ќе почувствуваат дека политиката зборува на јазик што тие одамна не го разбираат.
Кога ветувањата звучат подалечно од реалноста, а човечноста се губи во бирократијата.
Не треба да бегаме од тоа сознание. Напротив – треба да го прифатиме како потсетник зошто сме влегле во политиката: за луѓето, за правдата, за еднаквоста. Не за функциите.
И токму затоа, наместо само да анализираме што тргнало наопаку, време е да се вратиме таму каде што политиката треба да биде – меѓу луѓето.
Како жени, ние тоа многу добро го разбираме. Знаеме што значи да бидеш игнориран, потценет, оставен на маргините. Но исто така знаеме и како да се кренеме, да се поврземе и да создадеме нова сила од тоа чувство на неправда.
Затоа верувам дека токму жените можат да ја вратат смислата на политиката – преку грижа, солидарност, слушање, разговор. Преку политика што почнува со срце, а не со калкулатор.
Овој период треба да биде момент на искреност. Да признаеме што сме изгубиле – и зошто. Но и да се сетиме што сè уште имаме: луѓе што веруваат во вредности, а не само во резултати.
Тоа е нашата сила. И таа сила не доаѓа од врвот на пирамидата, туку од основата – од секоја жена, секој млад човек, секој граѓанин кој сè уште сака подобро утре.
Затоа, мојата порака не е ни обвинение, ни правдање. Таа е повик:
Да започнеме одново. Да се вратиме кај луѓето, не за да бараме поддршка, туку да ја заслужиме. Да зборуваме помалку, а да слушаме повеќе. Да покажеме дека социјалдемократијата не е збор од минатото, туку идеја која живее – кога е искрена, човечна и отворена.
Овие избори беа потсетник. Болен, но потребен.
И ако научиме да ја слушнеме таа тишина – тогаш ова не е крај.
Тогаш ова е само почеток на едно поинакво, подобро политичко време.
Пишува: Јасмина Ангелова (генерален секретар на Форумот на жени на СДСМ)
