16.03.2025 – денот кога болката стана вечност
„Ќе ти зборувам како некогаш – со тивок глас, со треперлива душа, како кога спиеше покрај мене, а јас те гледав и си велев: Благодарност е што те имам.“
Ова се зборовите на Стојка Иванова Антова – мајка на Ивона, едно од младите срца што згаснаа во огнената трагедија што ја потресе Македонија. Во емотивна објава напишана вчера, Стојка ѝ се обрати на својата ќерка – не како да ја нема, туку како секогаш да е покрај неа, присутна во секој здив, секој поглед кон небото, секое „мамо“ што никогаш повеќе нема да одекне во тивката куќа.
„Зошто замина прерано, душо? Зошто не ми кажа: ‘Ќе одам’? Барем да те гушнев уште еднаш…“
Сликите сега ја прегрнуваат. Песните што Ивона ги пеела ѝ ѕвонат низ тишината. Планините – симбол на силата на нејзината ќерка – сега го носат нејзиното име. Секоја прошетка по нив е како чекор во сеќавањата, секој врв е победа на духот што никогаш нема да згасне.
„Се сеќавам, Ивона, на денот кога првпат рече ‘Ќе бидам моден креатор’… Со тие очи што сјаеја како ѕвезди, со срце што никогаш не одбиваше никого.“
Стојка ја бара Ивона во мирисот на нејзината коса, во споменот на нејзиниот глас, во нежниот гест кога ќе речеше „Мамо, не грижи се“. Но денес, единствените зборови ги води низ солзите додека гледа кон небото.
„Сега јас зборувам со ѕвездите. Онаа најсјајната – таа е мојата Ивона.“
Ивона остана дел од вечноста. Во срцето на мајка ѝ, во болката што никогаш нема да стивне, но и во љубовта што нема крај. И таму каде што зборовите замолкнуваат, љубовта продолжува да зборува – засекогаш.
Непребол.
